NWN World in the Shadow

Eli_PL

Błysk… Światło… Mrok… Ciemność…. Na zmianę w głowie Elillliaha Songermana wirowały plamy światła oraz wszechobecny mrok. Nie wiedział gdzie jest. Nie wiedział, jak się tu dostał. Nie pamiętał, co się stało.

Wyciągnął przed siebie ręce. Poruszył płynnie palcami. Wyszeptał dziwne słowa, a nad jego głową pojawiło się światełko. Małe, lecz rozjarzone niczym tysiąc słońc. Nie większe niż żołądź, a oświetlało dwadzieścia metrów przed nim, za nim… Nie potrzebował go, by widzieć, gdyż był uczniem smoka. Widział wszystko doskonale. A światło... Chciał, by każde znajdujące się w pobliżu stworzenie, przyjazne czy też wrogie, wiedziało o jego obecności.

Na lewej ręce umocowana była w silnym uścisku tarcza, w prawej zaś rapier. Był on niewiarygodnie ostry, wokół jego ostrza zbierała się krwistoczerwona poświata. Doskonale nadawał się do okaleczania. Elillliah wywijał nim w niemalże magiczny sposób. Nie dość, że uczniem smoka, był też uzdolniony w sztuce posługiwania się bronią – jak każdy bard. Można powiedzieć, że był mistrzem broni. Mistrzem rapiera.

Przypomniał sobie, po co ty przybył. Przypomniał sobie, gdzie jest. Pomrok. Zmierzał do miasta Plugawego Oszczerstwa. Nienawidził wszystkiego, co dobre. Nienawidził wszystkiego, co złe. Każdego, kogo spotykał, wykorzystywał do zdobycia doświadczenia, nowych umiejętności… Teraz już nie potrzebował nikogo.

Powoli posuwał się przed siebie. Nagle zdał sobie sprawę, że jego światełko może przyciągnąć bardzo niepożądanych gości. Natychmiast je rozproszył i rzucił na siebie niewidzialność. „Zawsze to jakaś przewaga” – pomyślał. Jego uszom dał się posłyszeć stukot metalu o skałę. Zdradziło to kogoś, lecz nie wiedział kogo. Idealnie dostrzegał nierówności terenu. Zaczął podążać w kierunku, z którego wydobył się dźwięk. W pewnym momencie odwrócił się za siebie i nagle jego oczy zabolały od nagłej jasności. Zobaczył mknącą w jego kierunku kulę ognia. Odskoczył i spojrzał przed siebie. Jakaś poczwara padła. Spojrzał powrotem za siebie. To był mag, najprawdopodobniej czarodziej ubrany na biało. Zaklęcia wirujące wokół niego sprawiały, że Elilliahowi zakręciło się w głowie.

Nie chciał być zauważony, więc zszedł z drogi pędzącemu czarodziejowi. „Bezpieczniej będzie iść za kimś, kto sprawia, że z potworów podmroku zostaje kupka popiołu” – stwierdził w duchu i ruszył za nim. Trudno było dotrzymać mu kroku, lecz nawet z daleka dało się dostrzec wirujące znaki chroniące przed magią. Jasny punkt oddalał się, oddalał, aż nagle zgasł. Nie uciekł, lecz zgasł. Bardzo gwałtownie. Elillliah zwolnił tempa, by nie wbiec prosto w ewentualną pułapkę.

Po kilku chwilach doszedł do miejsca, gdzie zgasł czar maga. Rozejrzał się i zobaczył jego ciało przebite jakby włócznią. Obok stał drider, niewątpliwie powód jego śmierci. Kosarz trzymał w ręku obustronny miecz. Jego osiem nóg cichutko poruszało się po ziemi, zaś ręce mocno trzymały broń. Najwyraźniej był gotów do ataku na towarzyszy maga, lecz nie miał on towarzyszy. Był obserwator.

Podszedł powoli do zwłok, obejrzał, co mag miał na sobie i w plecaku, najprzydatniejsze rzeczy przełożył do swojego „bagażu”. Przez krótką chwilę miał ochotę zawalczyć z nowym przeciwnikiem, lecz pomysł ten szybko wywiało z głowy, gdy ujrzał trzy kolejne drivery zbliżające się do tamtego. Zaczęły rozmawiać w dziwnym języku, lecz Elillliah dzięki niesamowitej wiedzy znał go.
- K’tarah! Miałeś zaczekać na nas! Mieliśmy zabawić się tym magiem i ograbić go razem.
Driver – kobieta podszedł do zwłok.
- Tara’nirze! On sam go okradł! Trup oprucz szaty nic nie ma!!! – Na niewidzialnej twarzy Elillliaha wymalował się uśmieszek.
- K’tarach, co to ma znaczyć? – zapytał Tara’nir.
- Cóż, ja jestem przywódcą, a ty – zwiadowcą. Dość marnym, skoro ofiara biegła tędy dziesięć minut wcześniej, niż zapowiedziałeś. Nie wykonałeś swojego zadania, więc nic Ci się nie należy!!! Dobrze, że się tu zasadziłem wcześniej. Hmmm… Mirahan, czy on na pewno nic nie ma? – zapytał driderskiej kobiety.
- Przecież powiedziałam, że…
- NIE UDAWAJ GŁUPCA, K’TARAH! OBRABOWAŁEŚ GO I PRÓBUJESZ TO PRZED NAMI UKRYĆ!
K’tarah mocniej ścisnął swój miecz i powiedział spokojnie:
- Widzisz, Tara’nir, twe zmysły są stępione przez pazerność. Gdyby tak nie było, wyczułbyś w powietrzu zapach człowieka…
- Taak.. Martwego, leży Tutaj! – wskazał na martwego czarodzieja.
K’tarah zamachnął się mieczem i jednym końcem przeciął brzuch Tara’nira.
- I to TY zostałęś zwiadowcą?! Ten mag to Elf!
Tara’nir zrobił wielkie oczy, krew pociekła mu z ust i umarł.

„Zapach człowieka. Mag był elfem. O kogo chodzi?” pomyślał Elillliah.
- Taak… Zapach człowieka… – wciągnął głośno nosem powietrze - … z domieszką smoczej krwii…
Bard przeraził się. Drivery wiedziały, że tu jest… Musiał uciekać, zanim jednak zdążył poruszyć ręką, K’tarah sypnął dookoła siebie dziwny proszek. Proszkiem Ujawnienia… „No to dobranoc” – pomyślał Elillliah. Już po chwili dookoła pół-smoka stał wojownik, czarownik i kapłanka… Z nimi wszystkimi nie miał najmniejszych szans. Sięgnął więc do kieszeni lewą ręką, na której uczepiona była tarcza, lecz dłoń była wolna…
- Ahh… Oto nasz nowy przyjaciel… - powiedział potężnie zbudowany pół-drow, pół-pająk. Na klatce piersiowej miał czarną zbroję z wystającymi kolcami. Jego miecz oboma końcami otoczonymi płomieniami lekko rozświetlał pobliski teren. Był to niewątpliwie magiczny miecz, sporo wart na czarnym rynku. – Kim jesteś? Skąd przybywasz? Dokąd zmierzasz?
Elillliah był niewątpliwie pół-smokiem. Z jego ust wydobył się wysoki, charczący, jakby wielodźwiękowy, wielosferowy nieziemski głos.
- Nie twoja rzecz!
- Ojejejejejej, jaki brak kultury… Porozmawiajmy, może ci pomogę, umilę czas rozmową…
- Nie chcę od ciebie żadnej pomocy. Zmierzam do miasta drowów…
- DROWY! Ci, którymi KIEDYŚ byliśmy, CI, którzy sprowadzili na nas GNIEW LOLTH! – krzyknął drider-mag, który do tej pory się nie odzywał. – Powinienem go zabić za samo wspomnienie o NICH!
- Ależ Vithal’nirze… Naprawdę zniżamy się do ich poziomu, chcąc zabijać wszystko, co nam stanie na drodze… Ale wracając do naszego… „gościa”. Wygląda na to, że masz przy sobie wiele pięknych, magicznych przedmiotów. Czy mogę je obejrzeć?
Elillliah rzucił mu wściekłe spojrzenie.
- Cóż, tak, czy inaczej obejrzę je… Wyciągając je z twoich zwłok. Uniknijmy rozlewu naszej krwi, rzuć broń, to umrzesz szybko, a czy bezboleśnie… sam to ocenisz.
Elillliah ścisnął mocniej to, co trzymał w lewej ręce i krzyknął:
- PO MOIM TRUPIE!
- Właśnie taki jest plan… Zginiesz…
- W świetle słońca?! – Elillliah rzucił z całą siłą w podłoże małą KULKĄ [edit] zanim drider zdążył się domyśleć jego intencji.
Bard zerwał się do ucieczki śmiejąc się donośnie, za sobą zaś słyszał jęki oślepionych kosarzy. Miały one oczy przystosowane do widzenia w idealnej ciemności, nawet błysk świecy był dla nich bolesny, a co dopiero światło inkantacji rzucanego czaru. Kilka w momencie pęknięcia wybuchała blaskiem słońca, niektóre stwory Podmroku nie widziały po czymś takim do końca życia. Już po paru chwilach Elillliah był w porcie, omiótł go wzrokiem, wypatrzył przewoźnika.
- Chcę się dostać do miasta Plugawego Oszczerstwa – powiedział.
- Taak… Ostatni czasy wielu „powierzchniowców” się tam wybiera. To będzie kosztować.
- Naprawdę? – wyszydził przez zęby i w ułamku sekundy przy gardle drowa tkwił rapier barda.
- Hmm… To zmienia postać rzeczy… Wsiadaj śmiało.
„Zobaczymy czy to miasto jest tak złe jak mówią… Czy jest tak złe jak ja” – pomyślał i uśmiechnął się. Przed nim była jeszcze długa droga.

Justyna

Fajniste, ale nie bezbłędne - choć naprawdę dobre:)

1. Jeno wstęp bardzo pomroczny.
Taka figura, w któej tworzy się jedno, dwuwyrazowe równoważniki zdań albo nawet nie różnoważniki, "ciemność, mrok, blablabla." służą do zaciemnienia obrazu. Robiąc tak zostawiasz czytalnikowi miejsce na wyobraqźnię, pozwlasz mu samemu dopowiedzieć, co się dzieje. I rzeczywiście, to pozwala robić mroczne zakończenia, wpraowadzać szczyptę tajemnicy do tesktu. Fajna figura. ale Przegiąłeś z jej stosowaniem, dlatego wstęp jest jakiś taki... Za dużo tajemniczości.

2. Nie wiem co gadam.
Narracja jest prowadzona bezbłędnie z punktu widzenia postaci Elilliaha, poza punktem w piewszej linii drugiego akapitu - piszesz, że wypowiada dziwne słowa. Ale ponieważ piszesz z punktu widzenia Elilliaha, to te słowa są dziwne DLA NIEGO. Co nie ma za dużo sensu, bo wynika z tego, że on nie wie sam co mówi i wydaje mu się dziwne to co wypowiada...

3. Małe wpadki, czyli dlaczego powinno się mniej grywać na kompie.
Wiem, że grając wyjmujesz itemki dosłownie ze zwłok. W rzeczywistości łupy zdejmuje się z martwych ciał, ale nie WYCIĄGA.
Ten jego rapier świecił na czerwono, co oczywiście miało jak najbardziej związek z tym, że nadaje się do okaleczania. To powszechnie znany fakt, że świecące na czerwono rapiery świetnie okaleczają, w przeciwieństwie do tych nie-świecących na czerwono, które w ogóle nie nadaja się do okaleczania, za to świetnie się nimi szydełkuje...
"Rzucił małą o podłoże" - cokolwiek to znaczy. Pewnie każdy gracz to rozumie, bo to powszechnie używany skrót od nazwy zaklęcia "Mały nawałnica/burza pocisków Izaaka" albo czegoś takiego. Ja się nie znam. Proszę o tłumaczenie na język polski.

4. Magiczna chwila, ciąg dalszy.
W tym opowiadaniu, które komentowałam dziś rano pojawia się 'magiczna chwila' która jest synonimem jakiegos radosnego, pełnego uniesień momentu. Tutaj mamy sformułowanie 'Wywijał nim (rapierem) w sposób niemal magiczny'. Jasne, czepialstwo. Mozna tak napisać, to nie jest błąd. Tylko że nie mam pojęcia, co to znaczy, że ktoś wywija czymś w magiczny sposób. A już w 'niemal magiczny' to nie śmiem zgadywać. Poza tym z kontekstu wynika tak jakby, że on wstał i zaczął tym rapierem 'wywijać w sposób magiczny' zaraz po przebudzeniu i rzuceniu światełka. Przemyślałabym użycie czasowników dokonanych w takim kontekście. I zastanowiła się nad 'potrafił' i 'wielką wprawą' albo 'wprawnie' Smile

5. Czemu, ach czemu netykieta nie obowiąuje w tekstach literackich.
Bo nie obowiązuje. Zwyczajnie kiedy powstawały pierwsze teksty literacki, nie było netykiety, dlatego zasady netykiety NIE stosują się do tekstów literackich. Na przykład zasada z KRZYKIEM dużymi literami - nie ma jej w ortografii i zasadach pisowni. To zasada powstała na forach i w mailach. Więc NIE stosujmy jej w tektacj literackich - tam powinna królować interpunkcja Smile

6. Uwagi końcowe
Taa, brakuje jedności czasu, mag rzuca wściekłe sporzenia, wkłada ręce do kieszeni, a w tym czasie jego przeciwnicy... ? Nic nie robią. Czekają aż wykona te czynności a potem sobie spokojnie rozprawiają. Jakoś to sztucznie wygląda, gdzieś się gubi dynamika tego spotkania, które przecież jest dynamiczne.
Przez powyższe bohater robi więcej niż przeciwnicy i zauważalne jest, że autor faworyzuje WŁASNĄ postać, która robi idiotów z Driderów. Co nie jest fajne, starczy przeczytać 'Xanth' Anthony'ego Piersa żeby zobaczyć, że to się ciężko czyta...

Tyle uwag krytycznych.
Za to podobało mi się poczucie humoru w kilku momentach, mój ulubiony gag z "Po moim trupie!" Ogólnie tekst robi super wrażenie, bo jest napisany poprawnie Smile

chciałabym robić tak mało błędów jak Ty ^^.

Do ponownego przeczytania

Justaa

Eli_PL

Małych kulek, ale opowiadanie zacząłem na religii (bo na tej godzinie mam okienko w szkole) i skończyłem dziś na religii, znaczy sie pisałem w wolnych momentach z tyłu zeszytu od angola, więc podczas przepisywania widać "zjadłem" to słówko... chodziło o takie kulki których w walce z kapłankami Lolth używał Zaknafein...

Wirowało mu w głowie, więc każdy mógł se to wyobrazić... to jest tak, najpierw idziesz na karuzele, wirujesz pól godziny a potem bum przez łeb i ci wszystko wiruje, o takie coś mi chodziło...

Inkantacji czarów nie wypowiada sie po polsku wiec dla czytelnika sa one dziwne, nie dla bohatera Razz

Nie wyciąga się, ale napisałem bardzo wyraźnie że wyciągnął itemki "i w plecaku, najprzydatniejsze rzeczy przełożył do swojego „bagażu”.".
W Vengrand jest do kupienia jest rapier "Czarny kolec Jeźdźca" który ma właściwość okaleczenia... o to mi chodziło... "Małą" już wytłumaczyłem, znaczy kulkę...

Wstał i idąc przez podmrok wywijał rapierem, by wrazie czego w każdej chwili był gotów do ataku, a nie "Łaaaaaaa" a postać "Kurde, wyłaź z tego pokrowca... e, panie monster, prosze poczekać, giwera mi się zacieła, NO WYŁAŹ!!!" Razz

Z tego co wiem, Star Warsy widziałaś... jak walczyli Jedi mieczykami... było trochę "Magii" w ruchach lightsaberami, wg mnie... O takie "magiczne wywijanie" mi chodzi...

Gada se postać z driderami i w między czasie sięga do kieszeni. Nie mag tylko bard rzuca wściekłe spojrzenie... Znaczy patrzy się na wroga z wściekłością. Jest bardzo zręczny więc nikt sie nie moża skapnąć że po kieszeniach grzebie.
Co do faworyzowania... W Drizzcie na przykład wszędzie przez autora jest faworyzowana postać.

Chyba się wybroniłem.

P.S. Przepuściłem tekst przez worda, więc baboli, literówek itp. nie ma, więc jak ktos jest Des-cośtam, to niech tak robi.

Justyna

Pierwsza sprawa - do cholery czemu traktujesz moje pisanie jako zarzuty, przed którymi masz się bronić. Nie piszę po to, żebyś się wybronił. Piszę po to, zebyś zauważył, cop mogłobyby byc lepiej w przedstawonym tekście.

Ving

Justyna

Hmm, może nie zacytaowałam dosłownie, więc przeoczyłeś Ving. Teraz cytuję dosłownie:

Ving

Aaa, no tak Razz

Zarówno mi jak i Eliemu gdy odpisywał, chodziło o inny fragment Razz

O tym z ekwipunkiem maga, tego nie zauważyłem (czytałem pobieżnie to opowiadanie, wiedzac ze Eli i tak sam ucieknie tym driderom, zastanawiałem sie tylko czy najpierw w mistrzowski sposób ich wybebeszy Razz

). Zwracam honor i przyznaje sie do bledu Razz

Eli_PL

Czyli jak brzmi ostateczna ocena? Fajne ale naiwne?

Justyna

Niee. Fajne. Nie bezbłędne, owszem, ale fajne.