NWN World in the Shadow

Elerian

Te przeklęte orki! - pomyślała Valiora, uciekając przed napastnikami. Biegła przed siebie, obracając się co chwila i szyjąc strzały w te plugawe stwory. Gdybym uważała - myślała dalej - to nie miałabym problemów. Wszystko przez tego cholernego niziołka, co zastawił pułapkę w środku obozowiska! A ja, głupia i ślepa nadziałam się na te kolce. Przecież jestem potężna, jak mogłam popełnić tak głupi błąd?
W istocie, Valiora, jako bard, jest wykształconą osobą. Jest zwinna jak pantera, szybka jak strzała. Jest niemalże niewidzialna, lecz w tym przypadku jej zwinność zawiodła. W osadzie orków rezydował szaman, który mimo jej największych starań ukrycia się, wciąż ją widział. Jak tylko ją zobaczył, rzucił czar. Rozpoznała ten charakterystyczny ruch rąk - rozproszenie magii. Błękitna kulka uderzyła ją w pierś. Rozbłysnęła jasnym światłem i już po chwili była całkowicie widoczna dla pozostałych. Nie pomogło jej prędkie rzucenie czarów ochronnych, musiała uciekać. Po drodze zanuciła pod nosem elficką piosnkę. Od razu poczuła się lepiej na duchu.
Strzelała za siebie bez opamiętania. Jednak los jej nie sprzyjał. Kiedy chciała chwycić kolejną strzałę, zauważyła straszną rzecz - kołczan był całkowicie pusty. No ładnie - pomyślała - teraz to już się nie pożegnam z mamą...
Wyjęła krótki miecz i tarczę. Skrzesała iskry na tarczy, mając na celu wystraszenie przeciwników. Trzech, jedynie pozostałych, orków zatrzymało się, popatrzyło się na nią ze zdziwieniem. Wyciągnęli zza pasów swoje gigantyczne topory. Mina jej zrzedła. Wypadła na nich niczym kocia wojowniczka. Oni, zdezorientowani, nie zdołali odeprzeć pierwszej fali ataków. Po chwili minęła ta magiczna chwila zaskoczenia i sami zaatakowali. Valiora starała się sparować cios, jednak nie udało się jej. Uderzenie topora było tak silne, że odleciała parę metrów do tyłu. Uderzyła głową o konar. Odpływała w nicość. Nim jednak jej umysł całkowicie zaniknął, zobaczyła rozbłyski płomieni, usłyszała krzyki "Ratujcie ją!". Odpłynęła.
Paręnaście dni później obudziła się ze śpiączki. Od opata świątynnego dowiedziała się, co wydarzyło się po jej zamroczeniu. Grupa wędrownych mnichów usłyszała krzyki i odgłosy walki, postanowili pomóc. Przybyli w ostatniej chwili i uratowali ją. Zaprowadzili ją do tej światyni, aby mogła wreszcie odpocząć. Jednak nie mogła się odwdzięczyć wybawcom. Mnisi opuścili świątynię, zanim się przebudziła i postanowili kontynuować swoją pielgrzymkę.
Tak oto Valiora Dran'ei trafiła do świątyni Margoth w Maleear. Tutaj mogła skończyć się jej historia. Wielce osłabiona zdołała jednak umknąć śmierci. Nie potrafiła sobie przypomnieć nawet jednej rzeczy. Wiedziała jedno - będzie musiała kiedyś się odwdzięczyć tym wędrownym mnichom.

KONIEC.

Kebur

Bardzo fajne i bardzo przyjemnie się czytało. Walka też była nieco ciekawie opisana, można było sobie wyobrazić co się tam działo. Wink

Powodzenia w pisaniu, ładnie Smile

Justyna

bardzo fajnie.

Co bym zmieniła na lepsze:

Pilnować narracji, która raz jest szczegółowa, narrator mówi o podskokach, krokach i spojrzeniach, a zaraz potem mówi "Tak oto Valiora Dran ...." co jest maksymalnym uogólnieniem. Przejścia między szczegółową a ogólną naracją powinny być płynne.
Jest też mały błąd jedności czasu - o wiele lepiej czyta się tekst, kiedy wydarzenia w nim opisane są przedstawione przy użyciu jednego czasu. Na ogół jest to czas przeszły. Drugi akapit opowiadania jest w czasie teraźniejszym, stopniowo zmienia się w przeszły... To nie jest oigromny błąd, niemniej jest to błąd. Ocena ze starej matury pisemnej z polskiego za coś takiego była obniżana o jedną ocenę Smile

Druga rzecz to czasem źle dobrane słowa. Niby wiadomo o co chodzi, tylko że związek frazeologiczny jakiś niepoprawny. "Umysł zanika", "Gigantyczne topory", "Strzelała bez opamiętania" (nie wspominając, że NIE DA SIĘ strzelać ZA SIEBIE z broni strzeleckiej), żeby wymienić tylko kilka. niby dobrze, a jednak jakoś topornie sformułowane zdania:

inc0

Ciekawe co to był za niziołek *pomyślała Rugrin, po czym beztrosko ruszyła w dalszą drogę z szerokim usmiechem na twarzy*

Stary Bajarz

Justyna, krytykujesz historie innych postaci, ale twoich nie ma kto krytykować, więc chyba ja stanę się tą czarną owcą i tu sie też przyczepię Smile

Justyna

Powtórzenia to prawdziwa zmora. Zdawałoby się, że człowiek zna sporo słów, a jak co do czegop przyjdzie to używa ciągle tych samych Smile

Oczywiście, że to pisane na szybko, a raczej na gorąco - przeczytałam, przemyślałam i napisałam, co mi się podoba/nie podoba. Bez jakiegoś namaszczenia czy przesadzonej dbałości o szczegóły Smile

Prawo krytyka Smile

Besides - nie jestem nieomylna Smile

Dzięki za pokazanie potknięć, zawsze to nauka na przyszłość Very Happy

Pozdrówka