NWN World in the Shadow

RIK

Początek i koniec

Cienie są wszędzie, cienie przeszłości
Zawsze nas ścigają i doganiają
O sobie w ciszy przypominają.
By krzyk w głębi duszy obudzić

Nawet to co zapomniane często się budzi
Prześladują mnie krzyki, nieświadomości
Tracę na swej duchowości
Słyszę tyle że nie ogarniam tego umysłem

Dlaczego ból i czemu strach, nieznany mnie karmi
Nie chce być taki, sam bez nikogo
Samotność kolejnym cieniem co w duszy zamieszkał
Krzywdzić mnie ten cień potrafi

Płacz tylko często pozostaje
Ale nikt go nie słyszy
Wszystko w miejscu staje
Początek i koniec, wszystko takie same

Myśli się zlewają i w głowie często namieszają
Uciekam od życia w świat poezji
Taki podobny a zarazem inny
Tylko to mi zostało

Przyjaciele odeszli jak i wielka miłość
Niczym iluzja rozproszona przez zimno wszechświata
Tyle stracić i nad tym płakać, bezsens świadomości
Wszędzie cienie nicości, rozszarpują duszy resztki

Serce coraz słabsze to cienie choroby
Życia nie pokochałem
Tylko narodzin swych żałowałem
Po co tyle łez wypłakałem

Koniec oby nadszedł by ukoić kwiat straconego życia
Ile jeszcze tak wytrzymam
Kochać to było uczucie piękna ale stracone
Zgasło na zawsze a trudności coraz więcej

Serce boli a ból wydaje się nieznośny
Oczy niczym diamenty, pierwszej miłości
Zawsze pamiętam tą którą kochałem
Ale odeszła a ja tylko płakałem

Kłamać nigdy nie umiałem
Tej zdolności nie posiadłem
A czasami wydawała się tak potrzebna
Czy to ostatnia scena

Tyle uczuć i nienawiści we mnie mieszka
A ja tylko płacze jak dziecko co straciło cukierka
Dwadzieścia dwa tyle lat od urodzenia minęło
I tak jak się zaczęło tak się kończy koszmarem

Po co myśleć i po co kochać tego nie wiem
Boje się tego co było i będzie
Ale dlaczego tyle cieni mnie goni
Nie chce już nic, zasnąć o tym marze

Więcej się nie budzić
Zakończyć to co trwało
Ale czy było coś warte chociaż tak krótko istniało
I znowu płacze a bezsens życia trwa dalej

Nie ma w tym litości ani miłości bo już odeszła
Zostały tylko słowa
Czysta poezja
Wszystko się zaczyna i się skończyć.

Prawo wszechświata czasem bardzo boli.

RIK

Serca zawsze razem

Cieniutka nić przywiązania.
Serce w rozumieniu miłość kwitnąca
Zawsze mieszkająca w duszy zakamarkach
Nawet gdy serce z kamienia, miłość czuje

Uczucia łamią i wzmacniają nas w swojej wielkości.
Gryzą uczucia często ludzkie marności
Ale zawsze powracają
Ale czasami na zawsze znikają

Dlaczego pamiętam tą pierwszą z nieudanych miłości
Czemu innej nie szukałem
Tylko boleje nad tym co stracone
Nad zwiędniętym kwieciem

Ona nie powróci choć wiele kosztowała
Życie swymi kolorami zamazała
Teraz kolory w czarnych odcieniach
Długo to trwa i końca nie widać

Powiadają nie warto tęsknić ani płakać
Ja nie potrafię, musze pamiętać
Boli i co z tego, niech trwa ta udręka
Pogrążam się w niej, łzami świat zalewając

Pierwsza miłość nie zapomniana
Wędruje ścieżką jaka od dawna jest zamknięta
Tam tylko przepaść
Ale ja nadal pamiętam

Wiedziałem jak to jest mieć wszystko
Dowiedziałem się jak to jest stracić wszystko
I jak to wszystko dzieje się szybko
Serca dwa tak ale teraz tylko jedno pamięta

Jedno serce szybko umiera
Bowiem jak bez drugiego życia smakować
Wszędzie udręka, mała pustka co zjada całość
A głupiec wspomina i nigdy nie zapomina